les bonbons
Pociekł jednak różowy lukier po słodkim torcie. Jeszcze gorący próbuje zastygnąć w spokoju, którego nie może odnaleźć. Jutro pewnie bezczelnie wetkną w niego świeczki i ktoś wypowie życzenie. Poćwiartują go na miliard części i w mgnieniu oka zniknie, rozpłynie się w ustach zaproszonych gości. Wyparuje tak jak kamfora.
pranie z namaczaniem
Podróżnik nie zdecydował quo vadat. Que Deus lhe perdoe. Zatrzymał się, zamyślił się, zagapił. Tak minęło kolejne lato. Może na razie basta. Rozwiesi na sznurku sfilcowane myśli. Jak wyschną to je pewnie poukłada, albo spakuje w pudła i wyniesie do piwnicy. Pokurczyły się idee i w dodatku zafarbowały na różowo. Czyż nie powinno się kolorowych rzeczy prać oddzielnie?
lustro
Baiana wiąże mi zieloną tasiemkę na ręce. W Brazylii mówią, że nie wolno jej ściągać. Po jakimś czasie odrywam ją i wrzucam do rzeki. Przecież nie wierzę w zabobony. Dziś lusterko spada i rozbija się w drobny mak. Spadło niespodziewanie. Tak nagle. Wypadło z torebki. Drętwieję, kolana uginają się... spokojnie, ja nie wierzę w takie głupoty. Nerwowo ciskam szkło do kosza, a w tych drobinkach widzę siebie w dokładnie tej samej sytuacji kilka lat temu. Był rok 2004. Liczę na palcach. Siedem. Zbieg okoliczności - myślę. Za siedem lat jak zbiję lustro przyjrzę się dokładniej odbiciu. Może zobaczę, coś więcej w pokruszonym szkle.
Ktoś kiedyś opowiadał jak lustro pękało na jego oczach. Odłamki szkła spadły na ziemię uwalniając się stopniowo od ramy. I ten ktoś wciąż kocha lustra.
Ktoś kiedyś opowiadał jak lustro pękało na jego oczach. Odłamki szkła spadły na ziemię uwalniając się stopniowo od ramy. I ten ktoś wciąż kocha lustra.
przewodnik po pamięci.
Podróżnik już tylko z marzeń sennych uchwyca chwile i przelewa na papier.
Dzwon z kościoła São Cristóvão bezcenny.
Motywacja.
Przemycę, to co podróżnik pokochał.
Desejo voltar.
Dzwon z kościoła São Cristóvão bezcenny.
Motywacja.
Przemycę, to co podróżnik pokochał.
Desejo voltar.
